ŚW.  STANISŁAW  KOSTKA

Św. Stanisław Kostka powiedział

Powiedzieli o św. Stanisławie

Św. Stanisław Kostka w Internecie

Internetowa Liturgia Godzin - Czytelnia

Polska Prowincja Zakonu Pijarów

Christus Rex

Stanisław Kostka

Służba Liturgiczna Archidiecezji Częstochowskiej

Portal Katolicki Adonai

Sanctus.pl

Szkoły im. św. Stanisława Kostki

Szkoła Podstawowa w Modlnicy

Kolegium Katolickie - Warszawa

Szkoła Podstawowa w Rostkowie

Polska Szkoła w Wallington, NJ

Szkoła Języka i Kultury Polskiej w Garfield, NJ

Zespół Szkół Katolickich Diecezji Kieleckiej - Kielce

Zespół Szkół w Lublinie

Gimnazjum w Sarzynie

Szkoła Podstawowa w Krzyszkowicach

Gimnazjum i Liceum Jezuitów - Gdynia

Szkoła Podstawowa w Kostowcu

Szkoła w Lowell, MA

Szkoła Średnia w Podbrzeziu

Publiczne Gimnazjum w Jednorożcu

Katolickie Gimnazjum w Szczecinie

Zespół Szkół Katolickich - Zielona Góra

Szkoła Podstawowa nr 3 w Rybniku

Szkoła Podstawowa w Łubiance

Szkoła Podstawowa w Lgoczance

Szkoła Podstawowa nr 2 w Trzebosi

Szkoła Podstawowa w Nowej Wsi Szlacheckiej

Publiczna Szkoła Podstawowa w Biesiadkach

Polska Szkoła Przedmiotów Ojczystych w Manchester, UK

Polska Szkoła w Aberdeen, UK

Zespół Szkół w Kamieniu

    Stanisław Kostka urodził się 28 grudnia 1550 r. w Rostkowie na Mazowszu. Był synem Jana, kasztelana zakroczymskiego herbu Dąbrowa. Miał trzech braci i dwie siostry.

    Pierwsze nauki Stanisław pobierał w domu rodzinnym. W wieku 14 lat razem ze swoim bratem, Pawłem, został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Kostkowie przybyli do Wiednia w dzień po śmierci cesarza Ferdynanda, to znaczy 24 lipca 1564 r. Wiedeńska szkoła jezuitów cieszyła się wówczas zasłużoną sławą.

    Początkowo Stanisławowi nauka szła trudno. Nie miał bowiem dostatecznego przygotowania w Rostkowie. Pod koniec trzeciego roku studiów należał już jednak do najlepszych uczniów. Władał płynnie językiem łacińskim i niemieckim, rozumiał również język grecki.

    Wolny czas Stanisław spędzał na lekturze i modlitwie. Ponieważ w ciągu dnia nie mógł poświęcić kontemplacji wiele czasu, oddawał się jej w nocy. Zadawał sobie także pokuty i biczował się. Taki tryb życia nie mógł się podobać kolegom, wychowawcy i bratu. Uważali to za rzecz niemoralną, a Stanisława za "dziwaka". Usiłowali go przekonywać złośliwymi przycinkami "jezuity" i "mnicha", a potem nawet biciem i znęcaniem skierować na drogę "normalnego" postępowania. Stanisław usiłował im dogodzić, dlatego nawet brał lekcje tańca. Nie potrafił się jednak w tym odnaleźć.
    W grudniu 1565 zachorował. Gdy był pewny śmierci, pragnął otrzymać Wiatyk (Komunia święta podawana choremu, któremu grozi śmierć). Właściciel domu nie chciał jednak wpuścić katolickiego kapłana. Dlatego Stanisław modlił się do św. Barbary, patronki dobrej śmierci, o Komunię świętą. Św. Barbara w asyście dwóch aniołów udzieliła mu Wiatyku. W tej samej chorobie do św. Stanisława przyszła Matka Boża i złożyła mu na ręce Dziecię Boże. Od Niej doznał cudownego uleczenia i otrzymał polecenie wstąpienia do Towarzystwa Jezusowego (jezuitów).

    Stanisław pragnął wstąpić do zakonu jezuitów, ale nie uzyskał zezwolenia rodziców. W sierpniu 1567 roku, pieszo, w przebraniu, uciekł z Wiednia. Dotarł do Dillingen w Bawarii (ok. 650 km) i zgłosił się do świętego Piotra Kanizjusza. Ten wysłał go do Rzymu, gdzie święty Franciszek Borgiasz przyjął go 28 października 1567 roku do nowicjatu.

    Swoim wzorowym życiem, duchową dojrzałością i rozmodleniem budował całe otoczenie. W pierwszych miesiącach 1568 r. Stanisław złożył śluby zakonne. Miał wtedy zaledwie 18 lat. W prostocie serca w uroczystość św. Wawrzyńca (10 sierpnia) napisał list do Matki Bożej i schował go na swojej piersi. Przyjmując tego dnia Komunię świętą, prosił św. Wawrzyńca, aby uprosił mu u Boga łaskę śmierci w święto Wniebowzięcia. Prośba została wysłuchana. Wieczorem tego samego dnia poczuł się bardzo źle - zachorował na malarię. Po północy 15 sierpnia 1568 r. przeszedł do wieczności.

Kult zrodził się natychmiast i spontanicznie. Kiedy w dwa lata po śmierci otwarto jego grób, znaleziono ciało świętego nietknięte rozkładem. Został beatyfikowany w 1670 roku przez papieża Klemensa X i kanonizowany przez papieża Benedykta XIII w 1726 roku. Relikwie Świętego (ciało) spoczywają w kościele św. Andrzeja na Kwirynale w Rzymie w ołtarzu po lewej stronie. Relikwia głowy św. Stanisława znajduje się w nowicjacie jezuickim w Gorheim koło Sigmaringen.

Św. Stanisław jest patronem Polski (od 1671 r.) i Litwy, archidiecezji łódzkiej i warszawskiej, diecezji chełmińskiej i płockiej, Gniezna, Lublina, Lwowa, Poznania, Warszawy; studentów oraz nowicjuszy jezuickich, a także polskiej młodzieży.

Św. Stanisławowi Kostce przypisuje się zwycięstwo Polski odniesione nad Turkami pod Chocimiem w 1621 r. W tym dniu o. Oborski, jezuita, widział św. Stanisława na obłokach, jak błagał Matkę Bożą o pomoc. Król Jan Kazimierz przypisywał orędownictwu Świętego zwycięstwo odniesione pod Beresteczkiem (1651).

W ikonografii św. Stanisław Kostka przedstawiany jest w stroju jezuity. Jego atrybutami są: anioł podający mu Komunię, Dziecię Jezus na ręku, krucyfiks, laska pielgrzymia, lilia, Madonna, różaniec.

W roku 1926, w 200-lecie kanonizacji, odbyła się uroczystość sprowadzenia do Polski małej części jego relikwii. W uroczystościach jubileuszowych wziął udział sam prezydent państwa, Ignacy Mościcki.

Święty Stanisław Kostka ma swoje sanktuaria w Polsce, licznie nawiedzane przez wiernych. Słyną łaskami obrazy świętego: w Lublinie, w Płockiej katedrze i w Pułtusku - w kolegiacie. Ku czci świętego wzniesiono ponad 60 kościołów w kraju i kilkanaście za granicą, wśród nich katedrę w Łodzi i najpiękniejszy w Nowym Yorku.

Dawny pokój w domu Kimberkera, w którym mieszkał św. Stanisław Kostka, został zamieniony w bogatą, barokową kaplicę. W obrazie ołtarzowym artysta przypomina dwie sceny: jak św. Barbara posila św. Stanisława Komunią świętą i jak Matka Boża podaje Stanisławowi na ręce Dziecię Jezus.

Jego pokój w dawnym nowicjacie rzymskim został zamieniony na kaplicę. Można tam obejrzeć pamiątki po świętym, także jego zeszyty szkolne. W tymże pokoju Piotr Le Gros Młodszy wykonał przepiękną rzeźbę św. Stanisława w białym marmurze, polichromowanym. Święty leży na łożu śmierci jakby spał. Nad nim jest obraz Matki Bożej, która spuszcza na "śpiącego" kleryka z nieba róże. Pod obrazem jest przepiękny wiersz w języku polskim, napisany przez Cypriana Norwida, któremu myśli podsunął właśnie ten wspaniały pomnik.

W Krakowie piękny ołtarz poświęcony Św. Stanisławowi znajduje się w bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa (kościół księży Jezuitów przy ul. Kopernika). Rzeźba nad ołtarzem przedstawia Św. Stanisława przyjmującego Komunię Św. z rąk anioła.  W dolnej części ołtarza  (na antependium) umieszczony jest wizerunek herbu Dąbrowa.

Obraz św. Stanisława Kostki w korytarzu głównym szkoły